Rick’s Relaas – Over recepties
Herinneringen aan recepties in Huize Molenaar
Sinds 2006 is Rick verbonden aan Heirloom / Huize Molenaar; in deze serie relazen haalt hij herinneringen op aan mooie momenten, markante collega’s en bijzondere bijeenkomsten uit de lange geschiedenis (sinds 1892) van ons bedrijf. Ditmaal: de recepties in Huize Molenaar, over (geen) bier & bitterballen, annonceren door de heer Pothoven en hoe de heer Paulus zijn routing behield.
In de ruim 17 jaar dat ik ondertussen bij Heirloom (en in het bijzonder bij Huize Molenaar) mijn werkdagen mag vullen, bewaar ik de beste herinneringen aan recepties. Zeker bij de recepties die verspreid over onze Suite, Lounge en Tuinkamer plaatsvinden of natuurlijk in onze tuin! De stemming is (meestal) vrolijk en uitgelaten wat het extra leuk maakt om zo’n bijeenkomst te verzorgen. Zeker als er dan flink wordt geborreld en het een hele uitdaging is om alle gasten steeds tijdig te voorzien van hun “natje en droogje”, waarbij het natje in de regel hoger wordt gewaardeerd dan het droogje.
Zelden word je zo mooi toegejuicht dan als je met een groot blad koude bieren en wijnen te midden van een dorstige club gasten verschijnt. En een schaal bitterballen kan zorgen voor een vreemd soort polonaise, waarbij de dienstdoende gastvrouw (m/v/x) ongewild de voorganger is en alle gasten achter haar aanlopen. Het is overigens lang niet zo vanzelfsprekend dat wij in Huize Molenaar bier & bitterballen serveren. Tot ver in de jaren ’80 was het schenken van bier niet gebruikelijk (en werd beperkt tot het zwaardere Amstel Gold, zodat de dorstige drinker al snel een heerlijk dutje in onze tuin lag te doen) en de bitterballen serveren we pas sinds 2010, toen de vraag om bitterballen te groot werd om nog langer te negeren. In nog vroeger tijden ging zo’n receptie er nog anders aan toe, zoals in:
Vlak na de oorlog., in het voorjaar van 1946, ging mijn zusje zich verloven, waarvoor een receptie werd gehouden in Huize Molenaar. De heer Pothoven, een van de bedienden, stond naast de ingang om te roepen wie er binnenkwam. De lijst begon met de zoon van de burgemeesters en eindigde met de burgemeester zelf. Aan het eind van de receptie riep iemand uit dat het weer eens “een ouderwetse receptie was”, zoals men voor de oorlog zo vaak in Huize Molenaar had meegemaakt.
(vrij naar: mw. Dr. N. van der Elst, uit: Vergeten Verhalen, Huize Molenaar 112,5 jaar)
De meest memorabele receptie waar ik zelf bij mocht zijn was in 2008: een uur voordat we de eerste gasten verwachten voor de receptie, worden we opgeschrikt door de bel die nogal lang wordt ingedrukt, maar ook wordt overstemd door een doedelzakspeler die de tune van de film “Braveheart” begint te spelen. Voor een van de heren van de bediening genoeg reden om de 2 flessen tomatensap die hij in zijn handen hield van schrik te laten vallen en daarmee ons Pothoven (de pantry vernoemd naar de bovengenoemde legendarische collega) om te toveren in een ogenschijnlijk bloedbad.
De 50 gasten bleken er 95, maar dankzij een uitgekiende methode van die ander legendarische collega, de heer Paulus konden wij toch alle gasten voorzien van een hapje en een drankje. Deze tactiek behelsde het volgende: hij nam een platau en wapperde daar zo vervaarlijk mee rond dat de gasten, om het vege lijf te redden, direct aan de kant sprongen. Daarmee ruim baan creërend voor de collega’s die vervolgens gemakkelijk de gasten konden voorzien van de gewenste consumpties.
Na een uur trok het gezelschap weer verder naar het volgende etablissement en restte ons niets anders dan de resten tomatensap van het plafond te poetsen. En ieder jaar in juni, als het (trouw)receptieseizoen in volle gang is, komen er weer mooie, nieuwe herinneringen bij over het wel & wee tijden recepties. Want 1 ding is van alle tijden, het zijn zowel voor de gasten als voor ons altijd bijzondere bijeenkomsten!